Ehunmilak 2011: Xavi Felip-en kronika

Xavi Felip Ehunmilak 2011ko edizioari hasiera emateko prest!

EHUNMILAK 2011 VISTA POR EL DORSAL Nº 29

Para complacer a un buen amigo he aceptado escribir unas palabras sobre mi participación en la Ehunmilak 2011. Houston we have a problem, porque yo jamás he escrito una crónica deportiva ni sabría cómo escribirla. Entonces, ¿qué hacer para no defraudar a ese amigo?. Pues al final he decidido explicar mi visión emocional de la Ehunmilak 2011 porque ese es el impacto que me quedará gravado toda la vida de esta magnífica experiencia en la que he tenido el privilegio de participar.

La relación con la montaña no deja de ser un juego de seducción. Uno se acicala para gustar al otro, pero no es suficiente con eso. O hay química, o no hay nada que hacer. Siempre es cosa de dos. Los participantes de la Ehunmilak nos hemos acicalado a base de entreno, de descanso, de alimentación sana, de ilusión, de prudencia y, como decimos en mi tierra, de “seny”. Pero si la montaña no quiere, si la montaña no nos desea, no habrá enamoramiento. En esta ocasión la montaña estaba tan hermosa, tan resplandeciente mostrando toda su gama de tonos de verdes, con sus puntos álgidos de roca insinuante, con sus bellos contornos, con la luna que le daba un atractivo mágico, con la niebla, la lluvia y el barro que la cubrían con un manto traslucido y coqueto que dejaba ente ver su encanto natural, que no he podido más que sucumbir: la montaña me ha seducido, y de tal manera, que al llegar al primer punto con vistas a gran parte del recorrido he padecido lo que se conoce como el síndrome de Stendhal. Esas magnitudes, esa belleza arrebatadora de los montes de Goierri, han podido conmigo y me han producido un colapso emocional que me ha trasportado a un estado de felicidad completa. ¿Qué importa el puesto de llegada o la marca alcanzada después de haber vivido esta experiencia?.

Los más perspicaces ya se habrán percatado de que estas palabras son una auténtica declaración de amor a la montaña, al País Vasco, a sus maravillosas gentes, a los compañeros de travesía y a todas las personas que tan generosamente hacen posible que algunos privilegiados podamos extasiarnos de vez en cuando, y me estoy refiriendo muy especialmente a los organizadores, a los voluntarios y al público en general que, con sus constantes jaleos y muestras de cariño y de ánimo, nos arrancan de nuestro anonimato habitual para hacernos sentir deportistas de primera ni siquiera por un día, y también a nuestros familiares, amigos y compañeros de trabajo que nos posibilitan, de formas muy diversas, esta pasión.

Aceptad, todos vosotros, el agradecimiento del dorsal nº 29.

Un cálido abrazo y, como se oye tantísimas veces en la Ehunmilak, ¡AUPA!

Xavi Felip

Ernio

Aralar

Xavi, Ricardo eta Asier Andraitzen

Xavi Mutiloara iristen

Ricardo eta Xavi

Xavi eta Dolors, emakumeak G2H 88km bukatu zuen.

Edu, Xavi, Iker, Asier, Maialen eta Ricardo

Dolors eta Xavi " Costa Brava Xtrem Running "en 

parte hartzeko sarrerak jasotzen opari gisa.

Ehunmilak 2011: Marc Grases-en kronika

Marc Grases Izazpi ( 967 m ) gurutzatzen

Buenas jefe!!!!!Supongo que ya estás totalmente recuperado de la “animalada”del otro día!! Yo no he hecho nada de nada de deporte, supongo que a partir de mañana empiezo a correr otra vez… vaya paliza que nos metimos!!! Y el Tor de Géans no me pase nada… Te adjunto entrevista que me han hecho y que está publicada en la web de fondistes Penedes, www.fondistespenedes.cat en el apartado de “últimes noticies”. Si acaso te la traduciría al castellano!!! Venga ya dirás!!!! También hay un link de un periódico digital de mi comarca. También lo traduciría al castellano si quieres. Es el siguiente link: http://www.esportspenedes.cat/ep/index.php/component/content/article/2425/2425




DIUMENGE, 24 DE JULIOL DE 2011 11:13

Marc Grases completa una cursa després de més de 47 hores

El vilafranquí Marc Grases va protagonitzar una autèntica proesa en culminar una de les proves més dures de muntanya d'Europa: l'Ehunmilak, de 168 quilòmetres i 22.000 metres de desnivell acumulat. Grases va invertir 47 hores i 3 minuts en realitzar tot el recorregut.

La cursa va transcórrer íntegrament al País Basc, concretament en el territori històric de Guipúscoa, travessant per muntanya les comarques de Goierri, Tolosaldea, Urola-Kosta, i Urola-Garai. El recorregut discorria pels paratges més distingits de l'interior de Guipúscoa, endinsant-se per fagedes i per rouredes en els parcs naturals d'Aralar i Aizkorri, on s'ascendien els cims més elevats de la zona.

La prova sortia de Beasain el divendres a les 18:00 i els gladiadors-atletes tenien fins el diumenge a les 6 de la tarda per cobrir la gran distància. Tot es fa sense parar corrent de dia i de nit en la mesura i nivell que cada atleta està preparat però l'objectiu és arribar i saber que has inscrit el teu nom al capdamunt de l'ultrafons de muntanya.

Marc Grases ha realitzat una autèntica proesa

Fins aquí hi anaven dos membres de Fondistes Penedès: el Francesc Boada, que tornava a repetir per segon any consecutiu; i el Marc Grases, que per primera vegada afrontava un repte d'aquesta magnitud.

La prova va ser duríssima, amb els últims 50 quilòmetres amb pluja i vent. A més, el recorregut estava molt enfangat i això complicava molt el poder aconseguir acabar, i tots els que ho assolien es convertien en gran herois.

"Vaig confondre un arbre per una persona"

Al final, després de 47 hores i 03 minuts (quasi 2 dies) el Grases culminava l'impressionant repte extrem i en deia el següent:

"Ha estat molt però que molt dura, mai havia fet ni pensat que fos tant dur fer això, pujar i baixar tants pics era duríssim i més plovent com plovia sobre tot els últims 50 quilòmetres. Però no tant sol va ser dur pel recorregut amb fang i el mal temps si no perquè vaig cometre l'errada de no portar els pals i també per fer-la sense dormir gens ni mica. No volia parar ja que el meu objectiu era tirar fos com fos, el primer dia ho vaig aguantar bé però el segon ja veia coses que no eren, va arribar un moment que vaig confondre un arbre amb una persona, però era anecdòtic, perquè anava menjant quilòmetres i veia a prop l'arribada i més quan passava els controls amb els temps que indicava l'organització. El final va ser apoteòsic, no sé com descriure'l, però si sé que he fet una cosa molt gran i que per a mi ha sigut molt important. He estat un dels pocs privilegiats que ho ha aconseguit en aquesta edició".

En canvi, Boada va haver d'abandonar. De fet, de 225 atletes, només 97 van poder acabar la prova. Boada no va poder repetir la gesta de l'any passat, en què sí que va completar la prova.

Entrevistem al Marc Grases que primer cop feia una proba d’ultra fons, una de les curses més dures d’Europa en muntanya, l’Enhumilak al País Basc, de 168 kms amb 22.000 mts de desnivell acumulat, Marc sorprenia a tothom el fet d’assolir un repte tant gran com això per què mai havia fet una cosa tant bestial i últimament en les probes que havia anat, Zegama i Berga no havia passat els controls, però amb molt lluita i empremta anava menjant kms i al final aconseguia que el seu nom passes a la curta llista d’atletes del Penedès en fer curses de ultrafons. Juliol 11

Què ha estat per a tu aconseguir aquesta proba tant dura?

Encara a dia d’avui no em crec haver aconseguit acabar aquesta prova tant dura. Dels gairebé 230 participants que van començar tan sols uns 90 van arribar al final (40%), això demostra l’extrema duresa d’aquesta prova. Estic súper feliç, pensa que sóc una persona que pesa 90 kg i amb un entreno molt justet en muntanya. I que hagi acabat és gràcies sobretot a lluitar fins al final i on el "coco" m’ha ajudat per superar totes les adversitats que m’han aparegut, el meu físic va patir de forma exagerada.



Com era el recorregut?

El recorregut és d´una gran bellesa paisatgística. Són 168km amb un desnivell positiu de més de 11.000 metres i per tan amb molt poc pla, gairebé sempre es puja i baixa. Terreny en alguns punts bastant tècnic per mi i sobretot enfangat a partir del km 120 ja que va ploure amb molta força durant la segona nit.



Com va ser de dura i quin va ser el moment més dur?

Per mi és una cursa exageradament dura. No estic fet per això. Les pujades se’m tornaven interminables, però sobretot on vaig patir de valent va ser en la baixada del Aizgorri (km 141 a 148) on tot era pedra i estava súper mullat i enfangat cosa que feia que anés per terra en vàries vegades. A més feia molt de vent i com que anava completament mullat vaig patir un fred que em va calar per dins. També el estar dues nits sense dormir res em va fer patir moltíssim sobretot els últims 20 km que m’adormia caminant i vaig tornar a caure dues vegades a terra desplomat per la son. Gràcies a les trucades per telèfon dels meus amics des de Vilafranca vaig poder aguantar despert fins a l´arribada a Beasain. També vaig patir un dolor extrem a les plantes dels peus als kms finals sobretot. Una experiència espectacular.



Vas veure perillar en algun moment que no la finalitzaries?

Sí que vaig pensar que no la finalitzaria per lo mateix que em va passar en anterioritat a la marató de Zegama i Berga, els maleïts controls de temps. Aquí a l´Ehunmilak sempre anava amb un parell d´horetes de marge però a la baixada del Aizgorri vaig perdre una minutada i tan sols em van sobrar 20´ (km 148). M’hagués enfonsat si em feien fora allà mateix. Sabia que físicament la podia acabar i que no abandonaria per res del món (excepte si era per lesió o per arribar tard als controls).



Quan veies que poc a poc aconseguies el repte que et passava pel cap?

Durant la cursa vaig anar guardant molt el cos dins el que podia. Sempre amb el freno posa’t encara que estigués bé, anava pensant que això era molt llarg i havia de controlar que no apareguessin els dolors greus massa aviat. Amb l´ajuda d´uns amics bascs que vaig conèixer ens vam marcar un ritme perfecte i es va fer i tot agradable la major part de la cursa. Els dubtes que potser no acabaria van entrar del km 115 al km 148 on vaig afluixar molt el ritme i pensava que no entrava per temps. A partir del 148 vaig començar a veure que això ja ho tenia a la butxaca, només era qüestió de temps i anar menjant els kms finals, això sí patint de son i de plantes de peu de forma exagerada.



Com va ser corrent en plena nit per aquelles muntanyes?

De fet vaig córrer un 20% de tot el circuit. No volia carregar-me muscularment i per això anava en calma,per mi el temps era el de menys, volia acabar encara que fos per un minut. Recordo sobretot que vaig tenir que córrer en una baixada tota enfangada i que plovia a bots i barrals del km 120 al 130 per arribar a temps pel control i aquí vaig anar pel terra almenys 4 vegades que jo recordi. Córrer per la nit per aquestes muntanyes és una experiència indescriptible

Com vas afrontar els desnivells?

Els desnivells me’ls prenia amb calma, sobretot les "parets" del Txindoki (km 96) i el Aizgorri (km 141). No estic entrenat gaire en pujades i per això havia de regular com fos. L´objectiu era arribar a dalt dels cims però no ofegat del tot.

 Marc Ehunmilak 2011 bukatu berritan

Què tal l'organització de la proba?

Els bascos són uns excel•lents organitzadors. 1500 persones col•laborant en la Ehunmilak. Tot el circuit perfectament senyalitzat encara que algun tram per culpa de la boira costava veure les balises. Els bascos són súper animadors, sempre al costat del corredor. Els serveis de la Creu Roja i el servei de massatgistes també destacar-ho molt positivament. Els avituallaments sempre estaven pendents de tu, que grans que són els vascos!


Com ha estat la teva preparació per una cursa d'aquest tipus?

Es pot dir que porto tot l´any fent "cosetes" de muntanya com la marató de Puigsacalm, Matagalls-Montserrat, marató de la Vall del Congost. 7 cims.... Vaig estar parat per un refredat molt fort durant gairebé un mes després del 7 cims i que em va fer que no arribés bé per les maratons de Zegama i Berga on no vaig passar els controls de temps. He apretat el mes de juny fent tres diumenges amb 50, 60 i 70m km respectivament però bàsicament en pla. Sobretot si he acabat l´Ehunmilak és per lo tossut que sóc. El físic es súper important per acabar aquest tipus de curses però si no estàs preparat mentalment això és gairebé impossible acabar-ho. Has d’aprendre a patir, el dolor és temporal, la glòria eterna.



Ja portes una proba de ultrafons a les teves cames, què representa per a tu?

Doncs representa molta felicitat i que sóc un afortunat ara mateix i tinc un orgull personal molt gran. Això és una prova molt gran, enorme tant en km com en desnivell. A més el meu físic pels qui em coneixeu és de velocista i no de fondista i menys de últrafondista. Estic ben boig.



Segurament aquesta dura cursa li dediques a algú, amb qui?

Aquesta cursa va sobretot pels amics de la Via, Canela, Rafel, Jepet, Medina, Blai, Fauria i Bodi.

També pels meus amics Jordi Martí (fondistes Penedès), Jordi Montserrat, l´Enca i per la meva família. Tots ells saben que d’alguna manera han contribuït a aquesta gesta. Durant la cursa em van animar molt via telèfon.



Ara quin serà el proper repte que tens al cap?

El proper repte serà a partir del 11 de setembre a la Vall d´Osta (Italia). És el Tor de Géans, ultra marató de 330km amb un desnivell positiu de 24.000 metres i on es disposen de 150h per finalitzar-ho. Caldrà entrenar de valent aquest mes d´agost. Una altra bestiesa per posar a prova el físic i el cap.

 

Ehunmilak-2011: Joserra Sousa

Joserra Sousa

Hiru Haundiak 2010

Ehunmialk 2011

UTMB 2011

Ehunmilak 2011

Lunes 18 de julio 10 de la mañana, no se debido a que me encuentro mal, no se si será la juerga de todo el fin de semana, bueno el caso es que decido ir al hospital y pasar por urgencias haber si me arreglan esto.Entro en la sala de espera y cuando estoy esperando entra un tipo sentado en una silla de ruedas con el pie derecho descalzo e hinchado, rojo y del tamaño de un balón de futbol, empujado por un celador de estos que van vestidos de blanco.

Parece ser que uno de los señores mayores que están en la sala de espera le conoce de algo porque le pregunta:

-¿Qué avería gorda?
-No lo se, tiene toda la pinta
-¿Y como así pues?

-ya sabes en el monte, con esto de las carreras

-¿has estado de carreras o que?, que el monte no es para correr hombre,

-Ya sabes la ehunmilak

-la ehu…. Que…?

Ya se que no esta bien poner la antena en las conversaciones ajenas, pero aquello tenia un puntito de interés, y yo pensaba “este colgao, vaya avería tiene por hacer el gamba entre piedras y barro”.

-Si hombre la ehunmilak, la carrera de 168km que va de Beasain a Beasain
-Pero si para ir de Beasain a Beasain no hay que hacer tantos km ,no jodas¡¡¡¡

-Ya pero….hay que subir,unos cuantos montes dando una super vuelta,por casi todos los montes de gipuzkoa

-¿y como has andado tu con ese pie?, alma de cántaro

Como aquí en la salas de espera el tiempo corre mas despacio, que en cualquier otro lugar del planeta, ya todo el mundo aburrido de esperar, se encuentra escuchando la conversación, e incluso con la mirada puesta en el tobillo del individuo en cuestión.

-Pues..al comienzo de la prueba todo iba muy bien ,saludas a los amigos ,ya sabes, cuatro fotitos los nervios de rigor, siempre presentes ,momento precioso el del aurresku,txaplero y a correr,los primero metros despacio intentando localizar a Noelia,mi mujer que me apoya siempre un beso gordo y a la aventura,”adiós cariño, os quiero a ti y los niños, pero ahora he quedado “ .Comenzamos bajo mi punto de vista muy rápido, pero siempre lo sabes pero tienes miedo de quedarte muy atrás, así que voy para adelante, intentando no llenarme y van pasando los kilómetros.

El paso por Zumarraga me pareció precioso, buena hora mucha gente, muchos animos, yo creo que casi eran mas conscientes que nosotros de lo que íbamos hacer, con la emoción yo creo que íbamos como si la carrera tuviera 50 km, muy rápido.

Seguimos tragando kms me junto con dos tíos supermajos, Felix e Iker de tolosa, y llegamos a Elosua, comer un poco beber bien, como en todos los avituallamientos, sean de dia o de noche allí estaba siempre el compañero de equipo y alguna que otra aventura Adur para ayudarme en todoy con esa pequeña emoción de querer llegar a Azkarate puesto que allí estaban los míos, Aitor, todos los componentes de morkaiko, Joseba, Iñigo .Alex, Joserra, buff un montón, solo quiero llegar allí bien.

En esto entra uno de los celadores y reclama a uno de los pacientes e interrumpe al tipo que estaba hablando pero acto seguido el señor sentado al lado Mio le dice

-Tú sigue, sigue contando…
-pues eso que llego perfecto al paso de Azcarate y un momento para mi espectacular, nunca jamás en una carrera me había sentido apoyado y arropado
Incluso por gente que ni siquiera me conoce, Txapeau a este paso de la carrera¡¡¡
Seguimos, para mi estos cinco minutos bien valen las 30 horas que me queda después y todos los días y noches de entreno por ahí todo loco, solo por este ratito.

Al lado de la txarka de Marikutxa había un paso de madera con un saltito ,que al caer a oscuras no apoye bien y me retorcí el tobillo bastante fuerte, los compañeros de Tolosa , me ponen un vendaje y me recomiendan retirarme, pero seguiremos un poco mas haber que tal va,en Azpeitia paro y voy a la cruz roja y allí me vendan un poco mejor:

De repente me encuentro con Jorge de Vitoria, y salimos juntos, el tiene pensado retirarse en Tolosa, anda jodidillo de la rodilla y al ver mi tobillo el piensa que será lo mejor, puesto que en Agosto queremos ambos realizar el Ultra Trail de Mont Blanc y ya sabes…lo mismo me dice Noelia cuando hablo por teléfono con ella: “retírate, que eso solo va a peor….

Y la verdad que esto de las carreras largas a veces es una cuestión de decisiones rápidas, gel o barrita, agua o coca cola, esta ropa o la otra, sigo o me paro, estas como andando sobre un alambre muchas veces, puedes caer para cualquiera de los lados…

La verdad es que las sensaciones son muy diferentes a las de los entrenamientos, voy con bastante dolor, así como cuando entreno en el monte me siento como Alex Supertramp ahora voy como el coyote del correcaminos.

El caso es que decido seguir un poco mas y un poco mas y los kms van cayendo y me junto con el equipo Txurregi de Iruña que a la postre serian los vencedores por equipos,

La verdad es que conectamos,estupendamente,Iñigo,Gorka,Eneko.Patxi,Asier unos tipos que me parecieron estupendos, con ellos me sentí súper cómodo y supera gusto y continuamos, así cruzando los territorios, dominados por el gran Txindoki, que cuando estas abajo y miras hacia arriba con una solana que te deja ciego,te entran unas irrefrenables ganas de salir corriendo ,si corriendo ,pero para casa ….

Cruzar Aralar cuesto un poquito, pero va ,que va poquito a poco, ay que llegar a Etxegarate en buenas condiciones pensaba yo, y a eso de las 8 de la tarde alli llegamos,comer un buen plato de macarrones con tomate,tortilla,arroz,y un poco de saltxitxon, beber bien , un cafecito mojarme con agua muy fria las patas y para adelante.

Adur me ofrece el Gore y yo cometo la gran cagada del dia ,no lo llevo y llevo un cortavientos.Llegamos a San Adrian y nos tratan estupendamente,incluso nos dan costilla para cenar,comemos un poco y hacia arriba la ultima gran ascension del dia,porque llega un momento que no se trata de subir montes sino de ascender montañas.

A mitad de ascension nos entra un poco de lluvia pero al pasar por la cima ya fue la gran tormenta,lloviendo,con viento y mucha niebla y como pudimos cruzamos todo el cresterio y llegamos a Andraitz y a posteriori al avituallamiento,uff!!! solo quedan 28km.

Voy descojonado,muerto de frio,mojado hasta los huesos,justito muy justito,me arropo con la manta termica no sin antes tener un momento de txorradas entre todos los que alli estabamos ,que si meltxor, que si gaspar.Me tomo un caldo y dos cafes y salgo de alli escopetado porque no puedo estar mucho tiempo parado y Patxi uno de los navarros sale conmigo y decidimos ir trotando un poco,es terreno muy facil pero rebaladizo y para mi tobillo, nada recomendable.En uno de los caminos de bajada nos encontramos al ruso Dimitry que va cerca nuestro casi toda la prueba, le cuesta un poquito bajar, intenta seguirnos pero no puede y se queda atrás.De repente resbalo se me parte el baston y casi lo que me queda de tobillo,vamos otro esguince para la cole,seguimos y ya en el ultimo avituallamiento ya no era capaz de comer nada de nada,asi que lo mejor sera llegar cuanto antes pensaba yo y asi se lo dije a Patxi.Salimos y a pesar de sufrir la ostia llegamos juntos a la meta fundidos en un abrazo,despues de mas de 37 horas de esfuerzo.

Viene otra vez el celador y se lleva al tipo que estaba contando esta historieta y yo sigo esperando como no, y después de media hora, sale de nuevo el tipo este con el pie escayolado con una gran sonrisa que le ocupa toda la cara y en la escayola claramente se pueden leer unas letras escritas con rotulador de color rojo que dice:

 Joserra Sousa

EHUNMILAK EUSKAL HERRIKO ULTRATRAIA

 Ricardo Aralarren, Txindoki atzean utzirik.

Records de l´Ehunmilak 2022 Jordi Mestre

Ehunmilak 2022: Jordi Mestreren kronika

Ehunmilak 2019: Otsourtegako giroa eta flana

Ehunmilak 2018: ekaitzak behartuta bertan behera

Ehunmilak 2017: sailkapenak eta bideoak

Ehunmilak 2016: sailkapenak

Ehunmilak 2015: Jon Unanue bertsotan

Ehunmilak 2015: Joseba Elustondoren kronika

Ehunmilak 2015: Iban Fernandez-en kronika

G2H 2015: Ane San Martinen kronika

Marimurumendi 2015: Ainhoa Lendinezen kronika

Ehunmilak 2015: Azkarateko anoa - bideoa

EHUNMILAK 2014

Ehunmilak 2104: Ekaitz Baskaranen kronika 

Ehunmilak 2014: Julen Azpiazuren kronika

EHUNMILAK-2013

EHUNMILAK - 2012

EHUNMILAK - 2011

Ehunmilak 2011: Joserra Sousaren kronika

Ehunmilak 2011: Marc eta Xavi-ren kronikak

Ehunmilak 2011: Mario-ren kronika

EHUNMILAK - 2010


EHUNMILAK-2011: 
JAVI DOMINGUEZ eta NEREA MARTINEZ txapeldun!



 
Zorionak Javi!

Ehunmilak - 2011ko txapelduna!

Nerea Martinez Ehunmilak-2011eko irabazlea.

Zorionak Nerea!

Ehunmilak-2011
 

Antolakuntza, bolondres eta animatzaileei eskerrak ematen hasi beharra dugu. EHUNMILAK mendi lasterketa ikaragarria da. Jendearen animoek eta ibilbidearen edertasunak proba erakargarria bihurtzen dute. Bizi egin behar da bertan igarotzen diren momentuak. Norberaren mugak ezagutzeko parada ezin hobea.

Aurtengo edizioa Javierrek eta Nereak irabazi dute. Gogoratu Javier gasteiztarrak Piru eta biokin orain dela aste batzuk entrenamendu saio bat egin zuela Elgoibartik Araiara. Orduan bagenekien ikaragarri zabilela, baina hainbesterako! Bera ere oraindik sinistu ezinean ibiliko da. 30 ordutik jeistea espero zuela aipatu zuen, baina 24h49´ko errekorra egitea ezta ametsetan ere.

Nerea Martinez aldiz iazko irabazlea izan zen, eta berarentzat ohitura bihurtu da ultra-trailak irabaztea. Orain dela aste bete Coloradon ( USA ) izan zen, hango ultra batean parte hartzen. Ameriketako experientzia ez zen oso ona izan, mendian galdu egin baitzen. Arantza hori etara nahian Ehunmilaken bere onena eman zuen eta iazko bere errekorra jeistea lortu zuen gainera: 28h00´.

Podiumeko sailkapena:

1-Javier Dominguez: 24h49´

2-Jose Vicente Benito

3-Pedro Germano
4-Albizuri

5-Nerea Martinez: 28h00´

6-Unai Bengoa: 28h34'

7-Leire Iruretagoyena: 29h04'

8-

9-Samu Arroyo: 29h47'

10-

Gu berriz zoratzen. Bukatu dugu! Txeluk, gure taldeko partaideak, Txindokin proba utzi beharra izan zuen Izazpitik jeisten ( 15. km-an ) erori eta hanketako minekin ibili baitzen. Nahikoa egin zuen 101. km-arte eusten! Zorionak zuri ere Txelu, iaz bukatu zenuen eta aurten barruan duzun indarra erakutsi duzu, mendizale!

Asier Arrietak bere martxalari experientzia Ehunmilaken frogatzeko aukra izan du, eta emaitza bikaina izan da. Une oro oinez joan gara jeitsiera batzutan izan ezik. Beti buruarekin jokatu du, pausoz pauso kontrolez kontrol. Gure helburua bukatzea zen, baina osorik, eta ez Marc bezela; bidean tope egin genuen katalan bat. Marc-ek 85 km-ko martxa bat soilik zuen egina, eta hurrengo pausoa Ehunmilak izan da! Irailean berriz Tor des Geants-era ( 336 km, 24000m D+ ) doa. Baina ikusi beharra zegoen ( kronikako argazkietan begiratu bere hanka oinak ) nola bukatu zuen, hankak bendez josita. Baina hori bai animoak beti goian.

Asier Garde eta Asier Arrieta bazkaltzen

Txelu telefonoz hotsegiten

Dolors, Xavi eta lagun porgugaldarra

Jordi eta laguna bazkaltzen

Txeluren aita boltsak uzten

Goierriko telebistako langilea

Morkaiko Ultra-trail taldea ( Elgoibar ): Edu, Txelu eta Asier

Mariorekin irteeran. Madrildarrak 47h behar izan zituen bukatzeko.

Joserra irteerara gerturatzem bideo kamararekin. Erreportaia gero erakutsi!

Javierrekin

Aritz eta Jone

Asier Beasaingo irteeran senideekin

Marc eta Daniel

Nerea Martinez eta Mario

Asier Arrieta eta Asier Garde

Jose Antonio eta Jone Pelaez 

Txelu, Mikel Valdivielso eta Joserra

Xavi

Unai Bengoa, 6. postuan iritsi zen, 28h35'tan, zorionak!

Jacinto, Gonzalo eta lagun bat: martxalari beteranoak beti iristen dira helmugara!

Jose Mari eta Ruben

Irteerako agurra

Jose Vicente Benito ( 2. sailkatua: 25h13' )

Joseba Alkiza ( 4. G2Htan, zorionak! )

Javi Aldai

Asierren senideak

Mandubia aldea ( 10. km )

Gerardo

Kizkitza

Morkaiko ultratrail taldea ( Elgoibar )

Izazpi mendia igotzen ( 15. km )

Ines eta May

Ricardo ( Antiguako baseliza igarota, 18. km )

Marc

Ricardo

Josu eta Txeroki Zumarragan ultra-trailak animatzen. Mila esker!

Josu aurten Tor des Geants-en ( Aosta, 336 km, 24000mD+, 150 orduko epea ) parte hartuko du.

Txeroki berriz aurreko astean Colorado-ko UT-an egon zen ( 168km ), 42 ordutan bukatuz. Zorionak Txeroki! Iaz Tor des Geants 131 ordutan bukatu zuen!

Zumarragako kontroleko bolondresak ( 20. km )

Zumarragako kontrola

Irimo ( 901m )

Xabier Gorlako anoan

Eider, Bergarakotaldekoa

Ferran Irukurutzetan

Andoitz eta Imanol Irukurutzetaruntz balizak jasotzera

Ion Urbieta

Mikel eta Robertorekin

Zargoateko giroa, trikitixa eta guzti!

Mila esekr!

Mikel eta Roberto

Zargoate

Akordeoi eta guzti!

Lariz animatzen, mila esker!

Piru speaker moduan Azkaraten

Trikitilariak Azkaraten!

Iosu animatzen!

Azkarateko postua

Asier Gotzon anaia, Inaki eta Pilarrekin

Elgoibartarrak animatzen! Mila esker!

Madarixako anoa

Izarraitz atzean utzita

Herniorako bidean

Zelataun

Tolosa ( 77. km )

Marc, Asier eta Ricardo

Txelu eta Asier Tolosako anoan

Animatzaileak Tolosan

Jazkue gaina ( 90. km )

Nekane Ituarte, aupa Mutriku! Zorte on PTLn!

Amezketako anoa

Txindokira bidean

Beroa aurpegian

Asis Ostolaza

Donostiko taldeko partaideak Txindokin

Txindokin fitxatzen

Txindokin Mali-rekin ( horiduna, Arrastaka mendi taldeko lehendakaria, 

Ehunmilak antolatzen duen mendi taldea ). 

Mila esker guztioi!

Morkaiko Ultra-trail Taldea Txindokin ( 101. km )

May, Ines eta David ( Barraskilo Team )

Ricardo Aralar zeharkatzen behe laino artean.

Asier Ganbo igarotzen

Ricardo Aralarren, euria bazetorren!

Malkorri ( 1320 m )

Lizarruztiko anoa ( 115. km )

Gurutzeko Gorrikoak beti laguntzeko prest! Mila esker!

Lizarrustin ( 115.km ) partaide batzuk manta termikoarekin

Lizarrusti bolondroesak ederto lan egin zuten, beste ano guztietan bezala!

Etxegarateko bolondresak ( 131.km ) eta animatzaileak. 

Mila esker zuer txaloengatik!

San Adrian ( 138. km )

Aizkorri inguruan ( 141.km ), euria, hotza eta haizearen erdian!

Asier hotzari aurre egiten!

Asier Arieta izoztuta!

Xavi eta Ricardorekin bat egin genuen unea

Oazurtzako anoa ( 148.km )

Aitor bertsolari hernaniarra

Oazurtzako anoko bolondresen artean

Ricardo eta Asier Oazurtzan salda beroa edaten

Xavi Mutiloara iristen

Mutiloa ( 155.km )

Mutiloako anoa

Mutiloatik helmugaruntz abaitzen

Lokatza oinetan

Lierniko sukaldariak, animo!

( 158.km )

Ricardoren semea eta lagunarekin elkartzerakoan

Kuadrila guztia Beasainen sartzen

Ricardo, Xavi eta Dolors

Ricardo eta Xavi

Elgoibartarrak animatzen, mila esker!

Edu, Xavi, Iker, Asier, Maialen eta Ricardo

Ines, David eta Mario Beasaingo helmugara sartu berri: 47h03´

Lidia Gomez

Lidiarekin helmugan ( 46h41' )

Mario helmugan

David helmugan

Beasaingo bolondresak. Adinak ez du mugarik!

Dolors eta Xavi antolakuntzak oparitutako parte hartze txartel batekin. Honako hau "Costa Brava Xtrem Running"erako da: hotel eta guzti!

Marc-en eskumao oina

Marc-en ezkerreko oina

Gurutze Gorrikoek Marc-en hankak sendatzen.

Dolors-ekin polikiroldegian

Benat Zubillaga ultra-man-arekin!

Masajea hartzen, mila esker!

Aitor masajistarekin

Gurutze Gorrikoak Marc zaintzen! Mila esker!

EHUNMILAK-2011: BARNE INDARRAK NEURTZEN

168 km, 11100mD+, 46 ordu oinez, ordu 1 lo egiteko ... Zenbakiekin jarraitu genitzake baina Ehunmilak hobeto ulertzeko jendearen abenturak ezagutzea hobe da. Norberaren zalantzak, entrenamenduak eta sakrifizioak proban barneko guztia uzteko.

Elgoibartik Beasaina dortsala hartzera laukote bat joan ginen: Asier Garde, Asier Arrieta, Jose Luis Diaz ( Txelu  ) eta laurok. Materialaren kontrolean lehen ezustea: bigarren frontala falta! Iera-k bere etxetik frontala jeitsi dit eta eskerrak emateko besarkada handi bat eman diot. Jon Bikendik " etxekoak txarrenak " esan dit, frontal bat ahaztu antolakuntza barruan egonda! Jonek proba motzean parte hartzerik ez duela izango aiaptu dit peronea ikututa baitu.

Eguerdirako tramite guztiak eginak Igartza jauregira abiatu ginen pasta party-ra, proba aurretik karbo hidratoak irentsi egin behar dira eta. Bertan beste proba batzuetan ezagututako lagunekin bat egin dugu; Txabi, Mario, Jordi ... Aldarte onean bapo bazkaldu eta lokuluska bat egitera Txeluren gurasoen etxera joan gara, Ormaiztegira.

17:00rako berriro Beasaina hurbildu gara eta ibilbidean zehar utzi beharreko boltsak ( Tolosan eta Etxegaraten ) antolakuntzakoei eman dizkiegu. Udaletxeko enparantzan, irteera gunean, ultra-trailer guztiak bat egin dugu eta musikarekin hasirea eman zaio 2011-ko Ehunmilaki.

Guztira 207 abiatu gara izena 255-ek eman bazuten ere. Usurbetik Mandubiaruntz jo dugu, eta bertan egarria asetu dugu, baina likidoak bere neurrian edanez. Oso garrantzitsua da edariarekin ez pasatzea. Bukarean jakingo genuen hori gertatu zaiela askori edizio honetan; lehen egunean egin duen beroarekin mendizale askok likido larregi edan dutela eta sabela ustu egin zaiela, indarrik gabe proba bertan behera utzi behar izan dutelarik; erdiak baino gehiago!

Izazpitik jeisten lehen ezustea, Txelu Marc-ekin berriketan zihoala lurreko adar batekin estropzu egin eta erori egin da. Luze jarri da eta minarekin hankak luzatzeko eskatu digu. Masajetxoa eman eta aurrera egin dugu. Taldeko partaide bat galtzeak talde moduan ez puntuatzea dakar. Beraz hirurok bukatzeko elkar zaindu beharra funtsezkoa da, taldean joango ez bagina ere elkarri lagunduko genion, nola ez!

Zumarragara jeisten Ricardorekin bat egin dugu. Tolosar honek 52 urte ditu eta kirolari amorratua da. Kuriosoa da Ricardo eta biona, oran dela 2 urtetik hona elkarren berri dugula telefonoz baina bata bestearen aurpegia ez genuen ezagutzen. Dorsalean bere izena ikusi eta bera izango zela pentsatu det. Horrela barre batzukin hasi da gure arteko kolaborazioa bukaerarte.

Gurekin batera Txabi, iazko lagun katalanak, bat egin du, eta piskanaka piskanaka oinez goazenak, dozena bat lagun elkartzen joan gara. Kontroletan banatzen gine, baina ibilbidean zehar berriro elkartu. Irimora iristean gaueko iluntasunean ilargi betea ikusi dugu; Lluna plena diote katalanek. Marc ere gurekin dator. Villafranca del Penedes-eko gazte honek balentria handi egiten ari da. 85 km-ko proba bat solik egin du orain arte, eta bapatean Ehunmilaken dago. Bere umorearekin danok aldarte onean joan gara. Irukurutzetan Elgoibarren sartu gara, eta Azkarateko bidean Andoitz, Mikel, Ion, Roberto eta Morkaiko-ko bolondres kuadrilarekin topo egin dugu. Jeitsira ederki markatu dute, zig-zag-en bitartez erorikoa saihestuz. Besarkada bat elkarri eman eta beruntz. Zargoate inguruan trikitixaren soinuan entzun ditugun, elgoibartar enimatzaileekin egon ostean Azkaraten beste horrenbeste. Piru show-man-an speaken moduan zegoen mikrofonoa eskuan hartuta jendea nimatzen. Iosuk Maiten Maioran gorantziak pasatu dizkit, eta animatuta Ignaciorekin eta bertako lagunekin gustora egon naiz Asier eta Txeluren zain. Azkarate Izagirre-Arriola familia agurtu ditugu. Txelu jeitsieretan sufritzen badoa ere igotzeko motorra estutzen du eta taldean aurrera goaz. Berak nahiko lukeen erritmoari eutsi nahian dabil.

Urnobitza inguratu ondoren Madarixako kntrolera iritsi gara. Gero Xoxoteko aterpetik ( 900m ) Azpeitirako jeitsiera gogorrari ekin diogu. Goizeko 5etarako iritsi gara. Iazko denbora baino 40´ lehenago gabiltza; ez da arritzeko iaz sirimiria 24 ordutan izan baikenuen, eta aurten gau giro ederra egiten du.

Sañurako igoera Txelu indartsu ibili da. Asier bere horretan dabil, erritmo berdintsuan une oro. Arrieta martxalari amorratua da, eta oso ondo dosifikatzen daki bere indarrak. Gazume-ra ( 1019m ) bidean " Barraskilo team"ekoekin bat egin dugu; Ines, David eta May. Bi taldeak elkarrekin joan gara bukaerararte, geldi uneetan banatzen baginen ere. Zelataun eta Hernio ( 1081m ) igarota, Tolosara jeitsi aurretik, Hernio Zabal eta Hernioko beste tontortxoak igaro behar izan ditugu. Ez genuen espero bide hau iaz baikinen hemendik igaro. Baina iaz lokatz handia zegoen eta antolatzaileek beheruntz zuzen bideratu gintuzten.

Tolosan Txelu eta Ricardoren senideekin. Kiroldegian dutxatu, bazkaldu eta masajea hartu ondoren berriro martxan jarri gara. Jadanik 18 orduren bueltan 77 km egin ditugu. Jazkue gaina igaro eta jeitsiera Nekane Ituarte mutrikuarrarekin bat egin dugu. Amezketan uztera doala esan digu. Arten iazko denbora ( 45 ordu ) hobetzera irten da eta beroaren ondorioak nabaritu ditu. Baina umoretsu doa, betiko moduan. Iñakik, bere lagunak ere, erabaki berdina haru du orain burua PTL-en jarri dute ( Petit Trote du Leon, 300km, 22000mD+ ). Zuek bai gogorrak! Aupa Mutriku!

Amezketa - 96 km - 5800 m D+ / 16:20 ( 22h20´ )

Amezketan sentsazio kontrajarriak ditut; alde batetik pozik nago indartsu eta iazko topea gainditzear gaudelako ( 2010eko edizioan Amezketan neutralizatuak izan ginen eguraldi kaskarra zela eta ), baina beste aldetik taldea kili-kolo dabil Txeluren orkatilaren arazoak direla medio. Gainera jateko gogorik ez duela antzematen zaio, nahiz eta bete aitak jateko esan. Amezketako anotik irtetzean Gurutze gorrikoekin tirita bat jartzera geldituko dela aipatu digu. Ricardorekin gelditu da, honek ere hanketan bendajeren bat jartzeko asmoa baitzuen. Guk Larraitzen beraien zain egongo garela esan diegu, bertan gure familiak zain baikeneukan, eta denboratxoa egingo genuenez arrapatuko gintuzten.

Larraitz - 98 km - 6000 m D+ / 17:00 ( 23h00´ )

Larraitzen Asierren anaiak Coca-cola bana etara dizkigun bitartean Oskar Gisasola bere bi seme-alabekin ikusi ditut. Txindoki tontorretik zentozen; oinez egin dute hirurek joan etorria. 4 urteko alaba zati batzuetan lepoan eraman badu ere, 7 urteko semeak bere kabuz egin du ibilbide osoa. Zuek bai mendizaleak!

Nire familia handik gutxira ikusi det. Umeek tontorrera iristea nahi zuten baina eguerdi aldean irten direnez malda erdian buelta eman beharra izan dute. Hurrengoan gailurra zapalduko dugula aipatu dugu. Iturrian beraiekin jolasean egon naiz Txelu eta Asierren zain geundelarik. Handik pare bat minutura bat egin dugu eta Txeluk ez jarraitzeko asmoa azaldu digu. Motibazio falta argudiatu du. Nekaturik ikusten zaio, eta Amezketako anoan ia janaririk ez du probatu. Sabelak ez dio asko lagunzen, eta orkatilak are gutxiago. Nahikoa egin du 15. km-tik 100. km-ra hanketako ondoezari eusten! Hala ere Txindokira igotzea nahi du eta bertan Ehunmilaki amaiera eman. Nik bera motibatu nahian sailkapenean 3. taldea garela esan digutela aipatu diot. Sailkapena ez zaigu bat ere ajola, baina animatu nahian horrelako erreferentzia batek agian suspertu zezakeen.

Txindoki (1341m ) - 101 km - 7000 m D+ / 19:30 ( 25h30´ )

Txindoki tontorrera arratsaldeko 19:30etan iritsi gara. Bertan 2. taldearekin gurutzatu gara. "Morkaiko ultra trail taldea" osorik iritsi da Txindokira ( 101. km ). Baina proba honetako gogortasuna dela medio, Txeluk proba bertan bera uztea erabaki du. Azken 2 edizioetan guztira 20 bat taldek parte hartu izan dute, eta batek bakarrik lortu izan du bukatzea. Txeluri besarkada handi bat emanez eta elkarri zorte ona luzatuz elkar agurtu gara.

Aralar eta Aizkorri Asier eta bion zain daude. Ez goaz bakarrik, piskanaka piskanaka partaide ezberdinak taldetxo bat osatu dugu: Ricardo, Xavi, Ines, David, May, Asier eta Edu. Iluntzear dago eta Lizarrustira iritseko gogoak erritmoa arintzea eragiten digu. Aralarren beste 4 bat tontor igaro behar ditugu eta espero ez genituen gora-behera hauek nekea areagotu digute. Animoak altzatzeko Asierrek bere arrebari telefonoz solomo, gazta eta piperrez osaturiko 3 ogi tarteko eskatu dizkio Ricardko ere nahi baitzuen.

Lizarrusti - 115 km - 8000 m D+ / 22:30 ( 28h30´)

Lareoko urtegia igaro ondoren Lizarrustira 22:30etan iritsi gara. Ano honetatik indarberriturik irten gara. Ricardok gurekin jarraitzeko asmoa adierazi digu, eta atzetk zetorrelakoan bistaz galdu dugu. Gau iluna eta euritsua da, lurra lokatzez bete da. Logurea ate joka dugu eta ahal dugun moduan aurrera dihardugu. Balizak bata bestearengandik urruti daudela iruditzen zaigu. Halako batean antolakuntzako bi bolondresekin batekin bat egiten dugu. Etxegratetik datoz, baliza gehiago jartzeko aginduarekin. Badirudi, lainoaren eraginez, balizak aurkitzeko zailtasunak izan dituztela hemen igarotako aurreko bikote batek.

Asierrek gidari lanak egiten ditu, ni loari eutsi ezinik noalarik. Adar batekin bekokian jotzen dut eta goitik behera espabilatzen naiz. Oraindik gogoan det Nekane Ituartek Jazkue gaina aldean aipaturikoa: " Tor des Geants-era joan behar ginenetako batek entrenamendu batean golpe ederra hartu zaban bekokian enbor batek kontra, eta hasiera gauza larririk ez zuelakoan lasaitu zen, baina lepoko mina ez zitzaion pasatzen eta azkenean bertebra bat ikuturik zuela esan zion medikuak". Adi beraz, hemen ez dago bromarik. Gure asmoa hurrengo kontrolean, Etxegaraten, lokuluxkada bat botatzea da. Horretarako denborak zaindu behar ditugu. Alde batetik 5:15ak baino lehenago iritsi behar gara, kontrola orduan ixten baita; bestaldetik 6:00etan irten behar gara eguerdiko 12:00etan hurrengo kontrolerako, Otzazarte, 6 orduko marjena utzi behar baitugu, tartean Aizkorriko maldak igo behar baiditugu. Beraz ahalik eta azkarren iritsi behar gara Etxegaratera lokuluxka ahalik eta handiena bihurtu dadin.

Etxegarate - 133 km - 8800 m D+ / 4:15 ( 34h15´ )

Azkenean Etxegarateko kontroleko argiak 4:15etan ikusten ditugu. Dutxa bat hartzeko aukera eskeini digute, baina zuzenean lotaa joan gara. Gorputza estaltzeko daramagun manta termikoaz baliatu behar gara, baina edifizioan buelta bat eman ondoren kortina potolo zahar bat lurrean botata aurkitu det eta honek estalki moduan balio izan dit.

Mugikorreko iratzargailua 5:15etan genuen jarrita, baina beste ordu erditxo bat luzatu degu siestatxoa. Platano bat eta 3 palmeratxo irentsi eta aurrera. Bertako bolondres lagunetaz besarkada handi bat agurtu naiz. Txantxetan " aurten portugesen mobidarik ez zenuten izango ba! ( iaz komeriak izan baitzituzten batzurekin ) ", beraien erantzuna " justu oraintxe izan degu; kontrola 5:15etan ixten zen eta 5:30etan agertu dira. Guk proban jarraitzerik ez zutela adierazi diegu eta beraiek muturtuta erantzun digute ". Kontroletako jendeak meritu handia du. Askotan laguntzeaz gain probako arauak bete araztea okatzen baitzaie. Eutsi neskak eta hurrengo bilerarate. Orduan lasaigo barre batzuk botako dizkiagu!

Otzaurte - 136 km - 9000 m D+ / 7:15 ( 37h15´ )

Asier eta biok, nekaturik baina gozatzen goaz, ziur gaude bukatuko dugula eta Aizkorri gure zain egoteak atzera egin beharrean animoz betetzen gaitu. Hala bide ez zen erraza izango. Otzaurteko portuan lehen ezustea: balizak kentzen ari zen talde batekin bat egin dugu, eta ea proban jarraitzen genuen galdetu digute; guk baietz! baina momentu batean balizarik ez dugula ikusi eta beraiek orduan aurreratuko gintuztela. Etxegaratetik azkenetarikoak izan garela irtetzen eta jakinean daudela. Walkis Etxegaratekoei gure berri informatu diete, eta aurrera jarraitu dugu. A ze nolako sustoa. Gu denbora barruan eta erratzaren taldea gure aurretik!

San Adrianera iristen berriro galdu gara. Ibilbideo balizak kentzen hasiak dira eta zati batzuetan galtzeko arrisku handia dago. Bigarren aldiz galdurik gaude. Momentu hauetan mendizale sena martxan jartzen dugu: orientazioa, pasientzia eta experientzia gure lagun ditugu. Asierrek Oazaurtzara iristeko denborarik ez dugula izango aipatu dit. Lasai egoteko erantzun diot irtengo garela zulotik. Baina egoera okertzen joan da behe lainoak ez baitzigun San Adrian aldeko erreferentziarik ikusten usten. Gora igoko garela esan diot Asierri, ea bertatik baso iskututik baino gehiago ikusten den. Km bertikaletan iaioak garenez jo ta su suziriaren pare gora egin dugu. Orain 5 minutu nekaturik bageunden, orain fresko fresko tximistan pare goruntz goaz. Halako batean oihu bat entzuten dut " zinta bat!" Asier zoratzen dago, " aupa txapeldun!" erantzun diot. Pista batetara irten ostean berriro erratzaren taldea gure atzetik ikusi dugu, "nondik irten dira hauek?" pentsatuko zuten.

San Adrian - 138 km - 9500 m D+ / 9:30 ( 39h30´ )

Korrika goaz, 138.km-an, eta aldapa gora. San Adrianeko tunel naturala parez pare dugu eta aterpetxea 100 bat metrotara. Fitaxtu, Gatorade trago luze bat hartu eta Bergarako Ines-ekin bat egin dugu. "Nola zoazte?" galdetu diegu, "aterpe honetan ordu erdi lo egin dugu eta aurrera goaz". Guk aurrera jo degu. Beñat Zubillaga gidari dugu, "Ultra Beñat" lagunentzat ( Decairoman (10 egunetan 10 aironmam ( 3,8 km igerian, 180 km bizikletaz eta 42 km-maratoi bat korrika egunero ) bat egin duen euskaldun bakarra dugu ). Baina orduan bera zenik ez naiz ohartu. Aizkorriko maratoian parte ari garela dirudi, haginak estutzen tontorrera iritsi arte. Tartean Txelu telefonoz hotsegin digu gure egoeraren berri jakin nahian. Gu ondo bidean, eta berari animo pilo bat transmititu dizkiogu. Aizkorriko kontroletik igarotzean Jon Bikendiren sms-a, "ondo zoazte, segi horrela". www.ehunmilak.com web orritik partaide guztien igaro-bideak momentu oro jakin daitezkenez jendea gure atzetik dabil. Asier Garden deia ere jaso degu animoak emanez, berak Amezketan utzi behar izan zuen nahiko bizkor irten baitzen Beasainen.

Aizkorri (1528m ) - 141 km - 10100 m D+ / 10:30 ( 40h30´ )

Aizkorrira iristen Marc katalan gaztearekin bat egin dugu. Lo egin barik aurrera darrai, baina bere egoera oso kaskarra da; bi hankak bendajez beterik ditu eta erritmo motela darama. Tipo hau gogorra da benetan. Hala eta guztiz ere ez degu uste Oazurtzako kontrolera garaiz iritsiko denik. Tontorrean Ricardoren berri galdetu dugu, 15 minutura dugula erantzun digute. Ricardok proban jarraitzen du! Guztiz animatu gara, gure idolo berria da. 52 urterekin aurrera! Jeitsiera oso arriskutsua dago; 4 graduko tenperatura egiten duela aipatu digute, baina dagoen haizea eta euriarekin 0 azpitik egiten duela dirudi. Haizeak aurrez aurre jotzen gaitu. Aterpekoek bertara sartzeko gonbita luzatu digute. Guk ezetz, bestela bertan geldituko ginatekeelako. Halako batean, behe laino artean Ricardoren zira urdina antzematen degu. Berarekin Xavi dihoa. Hasierako taldea bukaeran elkartu da. Hau da marka!

Oazurtza - 148 km - 10500 m D+ / 11:10 ( 41h10´ )

Denok elkarrekin Oazurtzara iristen gara, eta denbora barruan! 50 minutu gaitik! Atzetik datozenek pena ematen digute, hainbeste esfortsu eta ez baitugu usten denbora barruan sartuko direnik. Ines, Mario, David eta Marc dira. Marioren telefonoa dudanez ( iazko Transgrancanariatik ) berarekin bat egiten saiatzen naiz aguro iristeko kontrolera bestela kanpoan geldituko baitira. 5 minutugatik ea malgutasuna aplikatuko duten galdetzen diet kontrolekoei, baina denboren makinak agintzen duela erantzun dugute. Atzekoek jai dute!

Mutiloa - 155 km - 10700 m D+ / 13:50 ( 43h50´ )

Atzeko kuadrilakoengatik penaturik Mutiloara abiatzen gara. Bertan ultra-Beñat-ekin bat egiten dugu; bendaje ederra jarri diote honi ere. Animaturik azken 10 km-ak egiteari ekin diogu. Beasain gure zain dago. Tartean Mikel Gabilondo, Asier Garde eta Piru. Arkaitzek proba Javier Dominguez, gure entrenamendu bateko lagunak irabazi duela adierazi digu. Ikaragarria! Azkenengo tartean Jose Vicente Benito pasatu zuela aipatu digu. Javierrek Elgoibarren Pirurekin batera lan egiten du, eta nolabait asko poztu gara. Oraindik gogoan dut Elgoibartik Araiara egindago 12 orduko zeharkaldia. Nork esango zigun orduan gurekin Ehunmilak-2011-eko irabazlea zango zena zetorrela! Gainera bigaren emakumea Nerea Martinez-en ( 28h00´) atzetik ordu betera Leire Iruretagoyena izan da ( 29h04´). Aupa Leire! Transgrancanarian ere Nerea (2.) eta Leire (3.) elkarren jarraian iritsi ziren Lizzy Harker ingelesaren atzetik ( UTMB-2010-ko irabazlea ). Monica Grajera berriz 5. iritsi zen ( 36h38´). Zorionak zuri ere Monica, distantzia motzagoetan puntan ibiltzen zara; gogoratu Canfranc-eko maratoia, 3 aste lehenago, Monicak irabazi zuela!

Helmugara iristeko 2 km-ren faltan Dolors agertu da, Xavi-ren laguna. Neska katalan honek 88 km-ko proban, Goierriko 2 handitan, parte hartu du, eta 21 ordutan bukatu zuen, nesketan 6. izanik. Zorionak zuri ere Dolors. Handik gutxira Ricardoren semeetariko bat, David, eta honen lagun bat, Raul, gurekin bat egin dute.

Beasain - 168 km - 11000 m D+ / 16:40 ( 46h40´ )

Beasaingo kaleetan jadanik Asierren familiarekin bat egin dugu. Helmugara besoetatik helduta iristen gara Xavi, Ricardo, Asier eta laurok Izagirre familiako Maialen eta Iker txikiekin. Besaingo udaleko enparantzan arratsaldeko 16:40ak dira. Fitxatu eta berriketarako ordua iritsi da. Inguruan aurreko egunean bukatu zuten Gailurrak team-eko partaideak daude: Txomin ( lehendik lesionaturik ), Iñigo ( Elorrio ), Jose Vicente ( pozik nahiz eta azken km-tan Javierrek lehen postua kendu ), Lidia ( Irlanadatik etorri berri, bertan proba baten parte hartu baitu ), Samu ( Ehunmilak-en 9. postua lortu duena, 29h27 denborarekin, zorionak! ) eta abar. Itziarkoa den Unai Bengoa 6. postuan iritsi dela ere jakin dugu! 28h35´ denbora eginez! Zorionak Unai! Joserra Sousa ere fin ibili da 37h56´rekin (34. postuan), zorionak Joserra! Javi Aldai eibartarrak ere ederki borobildu du bere esfortzua 41h34´rekin (53. postuan), zorionak Javi! informazio +: http://kalamuakorrikalaritaldea.blogspot.com/2011/07/aldai-txapeldun -en

Lagun artean argazkiak ateratzen ari garela bozgorailutik "Marc ... katalana dator" entzuten det. Asier eta biok elkarri begiratu eta " Marc datorrela!!! ". Kamara hartu eta hiruzpalau argazki egin dizkiot, pot eginda iritsi da baina bukatu du! Handik 10 bat metrotara Ines, David eta Mario madrildarra agertu dira! Hauek ere Oazurtza-ko mozketa igaro zuten!" Sinetsi ezinda ea zein orduten igaro zuten galdetzen diegu " 11:40an", mozketa (12:00) baino 20 minutu lehenago soilik. Gero hortik Beasaina denbora asko zabaltzen da eta astia izaten da lasai iristeko.

Ederra festa egin behar degu orain. Antolakuntzako mikrobusean kiroldegira abiatu gara eta dutxan barre algaraka ibili ere Marc-en hanka oinak ikusirik! Argazkiak ere honi, nola ez! Masajean erdi lokarturik ultra-Beñat-ekin topo egin dugu. Honek ere bukatu du, baina berarentzat entrenamendu bat soilik izan da! Txeluren arrebarekin, Alicia ( Gurutze gorrikoen arduradun nagusia denarekin ), probaren gora-beherak komentatu ditugu eta Txelurena pena izan zela aiptau ere, baina hurrengo batean izango dela, gainera berak iaz bukatu zuen eta lasai egon daiteke!

Orain aste guztia erdi lo igaroko degu. Asierren arrebarekin, Amaia, eta honen senarrarekin Eibarrera iritsi gara eta Asier eta biok elkar agurtuz bukatutzat eman diogu Ehunmilak-2011 edizioari. Hurrengo arte eta izan untxa!

Edu Uribe